Vandaag deden we een dagje Amersfoort, de stad waar we zijn getrouwd en waar onze oudste is geboren. Na een ritje langs ons oude huis rijden we langs 'de raapster' zoals ik haar altijd noemde. Ik ben er vaak langsgefietst destijds met onze oudste voorop de fiets. Toen we verhuisden heb ik het beeld, als herinnering voor haar aan haar geboortestad, getekend met houtskool. Vandaag raakte me de beeltenis. In een eerder blogbericht schreef ik al over mijzelf en 'rapen' (herinnering, maandag 16 juli) Ik heb de echte bedoeling van het beeld thuis nagezocht en ontdekte dat er 2 van deze beelden in Nederland staan. In Amersfoort dus en daar heet ze 'de plantende vrouw' maar ook in Den Haag waar ze, heel mooi, heet; 'Ruth, de arenlezende vrouw'. Op Wikipedia wordt arenlezen omschreven als; 'het zoeken en oprapen van op het veld achtergebleven aren na de oogst. Lezing kan prozarisch worden verbasterd als zijnde elk gericht zoeken en verzamelen van kleinigheden'. Wauw, kan het treffender? Ik herken me in deze vrouw. Misschien moet m'n tekening een plekje krijgen aan de muur...
We wandelen door de oude stad, doen de hele route van onze huwelijksdag nog eens over. De kinderen hadden gisteren ons trouwboek bekeken en zagen veel bekends. Daar hoorde ook een rondvaart bij door de Amersfoortse grachten.
Het was een fijne dag! In een kaartenrek vond ik 2 ansichtkaarten waarbij ik ook gelijk een gevoel van herkenning had. Wie weet dat het ooit eens zo zal zijn? Op de eerste kaart zie je mij niet, ik ben daar net even naar binnen om een vers kopje koffie te zetten ;-) Op de tweede zie je een lezende man (mijn man) onder de appelbomen waar ik straks de appeltjes van ga inmaken. Idyllisch (een mens moet iets te dromen hebben!) Ze krijgen een zichtbaar plaatsje, het is een mooi streven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten