kokosmakroontjes, waldorfsalade en stofzuigen in grootmoeders tijd

Deze week heb ik deze koekjes gebakken, supermakkelijk, superlekker! Ze passeren hier met gemak een kritische jury (11, 9 en 6 jaar) en gaan zelfs mee naar school. Ik ken ze nog van vroeger, met een tijgerprint en een eetpapiertje eronder; kokosmakronen.

In dit geval zijn het makroontjes... Wat leuk is aan deze koekjes is dat er geen boter in gaat, toch zijn ze heerlijk smeuiig en dat komt (is mij verteld) door de kokosolie die tijdens het bakken uit de kokos komt.

verwarm de oven voor op 180 graden en meng in een kom

175 gr kokos (bij de toko)

150 gr (riet)suiker

2 eieren

snufje zout

eetlepel melk

maak balletjes en druk ze plat op de bakplaat

ongeveer 25 minuten in de oven tot ze lichtbruin kleuren

En dan een lekkere salade waarin (al die geraapte!) walnoten verwerkt kunnen worden. Waldorfsalade, voor de gelegenheid omgedoopt in Walburgsalade (ik vergis me vaak tussen die twee, Walburg hoort bij Zutphen dus beide benamingen zijn goed hier in huis)

een paar stengels bleekselderij

een appel in kleine stukjes

 een hand rozijnen

een hand walnoten

(hierin ook nog fijngesneden radijs van het schooltuintje

wortel of witlof of, of, of kan ook allemaal)

Ik maak vaak een dressing van een lepel mayo en een lepel yoghurt met een teentje knoflook en peper en zout. Maar een andere of helemaal geen dressing voldoet natuurlijk ook.

De volgende foto's maakte ik vorige week in de kringloop. Ik was verrast want zag iets wat ik me nog herinner van vroeger. Een stofzuiger uit grootmoeders tijd. Niks elekriciteit, gewoon rollen en klaar! Als ik bij mijn opa en oma logeerde wilde ik dan ook altijd graag stofzuigen! Ik moet nog wel eens denken aan iets wat ik mijn oma later heb opgebiecht en waar we smakelijk om hebben gelachen samen. Als mijn oma soep maakte (en dat kon ze erg goed, nog steeds hebben we het over 'omasoep' en dan bedoelen we heerlijke, volle groentensoep) dan zaten daar ook altijd stukjes draadjesvlees in. Ik weet nog goed dat ik begon te kauwen... en blééf kauwen, ai, ik kon het vlees niet wegkrijgen... Mijn opa en oma hadden bruinbewerkte vloerbedekking en, als niemand keek, haalde ik het stukje vlees (of wat er van over was) uit mijn mond en liet het achter mijn stoel vallen. Ik denk dat oma's stofzuiger heel geregeld een dergelijke vondst heeft gedaan...