bijpraten in Utrecht en een mooi gedicht...

Om half 9 breng ik de kinderen naar school, om 9 uur zit ik in de trein, op weg naar Utrecht! Ik heb afgesproken met een vriendin die vanuit Rotterdam hetzelfde doet... We hebben elkaar al lang niet gezien, we omhelzen elkaar op Hoog Catharijne en kuieren naar een gezellig restaurantje waar we koffie drinken en bijpraten. De tijd vliegt! We wandelen daarna nog door Utrecht, en 'scoren' op de terugweg onze lunch op Hoog Catharijne; een frietje van Bram Ladage... dan springen we allebei weer in de trein zodat we op tijd thuis zijn voordat de school uitgaat. Ik fiets nog langs het gemeentehuis waar een behulpzame medewerker een kadastrale kaart voor mij heeft klaarliggen want... vanavond krijgen we hulp van Landschapsbeheer Gelderland bij het maken van het inrichtingsplan voor onze buurtbongerd! De kaart kunnen we dan gebruiken om de bomen in te tekenen. Een minuut voordat de bel van school gaat zet ik de fluitketel aan, schil ik goudrenetten en vouw ik appelflappen, die gaan in de oven voor vanavond. De kinderen komen zelf naar huis lopen en de pot met thee staat klaar op tafel als ze binnenlopen... Het was een gevulde maar heel fijne dag zo!

symmetrie achter de Dom

overweldigend! en wat zijn wij klein...

Ik lees vandaag een prachtig gedicht waarvan ik een brok in mijn keel krijg... Waarom die brok, dat is interessant, de tekst landt in mijn hart; 'zó is het...'

Waarom hebben alle dingen een naam?

vroeg het meisje aan de meester.

Het was even stil - 

en hij antwoordde; Wat een mooie vraag!

Je naam heb je van je ouders gekregen.

Omdat je een naam hebt kan ik je roepen.

En als ik je roep, kun je bij me komen.

En als je komt, kan ik je vasthouden.

En als ik je vastpak, kan ik je loslaten.

--Wibe Veenbaas--