Dichtbij huis en thuis

Kijk nou, wat een plaatje! Afgelopen weekend maakte ik deze foto toen we langs de IJssel liepen. Toen we net in Zutphen woonden duurde het best een tijdje voordat deze stad als 'thuis' ging voelen. We merkten dat vooral als we terugkwamen van een vakantie of weekendje. Als we over de nieuwe IJsselbrug reden en ongeveer dit zagen vroegen we aan elkaar; 'heb je nu het gevoel dat je thuiskomt?' En lange tijd was dat... 'nee, niet echt'. Best een gek gevoel was dat. Het wás tenslotte wel ons thuis. 

En wanneer de switch is gekomen kan ik niet helemaal terughalen. Dat heeft vast te maken gehad met de kinderen die naar school gingen, zelf tot rust komen en aarden door te stoppen met mijn baan destijds, de mensen om me heen en de stad steeds iets beter leren kennen en iets toevoegen aan de plek waar ik woon. Onze tuin naar m'n zin (lees; eetbaar) maken en het, samen met de buurt aanleggen van een boomgaard. Ik kan nu zeggen; ik ben hier 'thuiser' dan ooit! Ik hoor hier en ik blijf hier. Zo, dat zijn nog eens uitspraken ;-)

En kom dan nu maar eens mee naar onze tuin ;-) Vandeweek lagen 's ochtends 7 grote goudrenetten op de grond. En omdat veel takken boven een paadje en de weg hangen waren ze allemaal gebutst. Toevallig maakten we net onze trouwfoto en zag de buurvrouw er wel een pan appelmoes in gelukkig, maar... er moest geplukt worden!

We hoorden de boom bijna opgelucht ademhalen, eindelijk werd hij bevrijd van zijn 'last'. Op zolder liggen nu prachtige appels uitgespreid. Niet helemaal naar de zin van zoonlief want het is, sinds een aantal weken, wel de entree naar zijn kamer. Daarvoor moeten we dus een oplossing bedenken (op de 'to do lijst' van manlief).

Met zoon rekenden we uit hoeveel appeltaarten hier liggen. Als je voor een appeltaart 5 goudrenetten rekent dan liggen hier 17 appeltaarten... Nu de feestjes er nog bij bedenken ;-)