het hoeft niet maar het kan wel!

In mijn Zutphense buurtje kan ik altijd een beroep doen op mijn buren. Naoberschap is misschien een groot woord maar het heeft er zeker veel kenmerken van. Ik moet daar aan denken als ik door de duinen fiets. Stel dat er nu iets zou zijn met m'n fiets, dan zou ik hier niet bij een 'buur' aan kunnen bellen, ik ken hier helemaal niemand...

Heerlijk die zon en die wind, ik race van een duin en zet de versnelling in z'n drie. Dat had ik beter niet kunnen doen... Met geen mogelijkheid gaat hij daarna terug in z'n twee en tot overmaat van ramp lijkt de ketting eraf! Oei, dat wordt lopen verder en hoe... ga ik dit oplossen? Naast m'n fiets hoor ik na een poosje zachtjes tikken; de ketting zit er weer om, vraag me niet hoe het kan maar ik fiets in z'n drie terug naar m'n stekkie. 

Dichtbij zit een camping met fietsenverhuur. Ze zien me aankomen denk ik, met een fiets die niet bij hun is gehuurd en de vraag of ze naar m'n versnelling kunnen kijken. Maar niet geschoten is altijd mis denk ik. De bazin komt aanlopen en geeft aan dat het superdruk is, alle caravans moeten aangesloten worden voor de opening van het seizoen, haar man heeft geen tijd maar wacht, ze zal zelf even kijken. Ze schuift en duwt wat met de bedrading, een druppel contactolie en ziedaar; eerst nog niet maar dan toch... er komt beweging in de zaak, de versnelling is gerepareerd!

En zo zie je (ik) maar; durf te vragen, ga niet gelijk uit van 'nee' en kijk eens wat er gebeurt! Ik fiets weg met de oplossing en bedenk dan wat ik juist nog in een inspirerend boek over naoberschap las; dat naoberhulp is gebaseerd op wederkerigheid. In een buurtje is dat gemakkelijk, dat hoeft niet op stel en sprong. Hier is dat anders... ik haal twee zakken drop; eentje die ik zelf super lekker vind en eentje met zwart/witte dropjes (hoe symbolisch) en breng ze even later naar haar toe. 

Maar dat hoeft toch helemaal niet, is haar reactie. Nee, dat klopt, maar het kan wel ;-)

Een buur tref je overal, ook hier! 

En nu? Op de pedalen!