Troost! Op het leven!

Een terugkerend moment aan het begin van de dag; een kopje koffie! Vaak neem ik mijn eerste als ik de kinderen naar school heb gebracht. Ik loop naar de plaatselijke supermarkt, neem een karretje, dan een kopje koffie en doe m'n boodschappen. Tegenwoordig drink ik koffie zwart, het was even wennen maar nu is het lekker makkelijk; 

Vandeweek bracht de postbode mij dit kleine kadootje! Iemand die mij kent vond dat dit bij mij hoort, wat lief! We probeerden dezelfde avond nog een hartje te maken met poedersuiker op de warme custard. Dat ging natuurlijk niet, de poedersuiker verdween gelijk. Hagelslag dan? Ook niet, dan zie je niet de hartjesvorm.

Vandaag... verwen ik mezelf met een kopje koffie met opgeklopte melk! Want één ding staat vast; ik wil een hartje op m'n koffie! Ik kies voor kaneel, lekker...

Het is een kopje koffie met aandacht, niks inschenken en gaan maar de tijd ervoor nemen. Als ik er dan ook nog dit blogje aan wijd wordt het helemaal een mindfull kopje  koffie. En ik moet zeggen... dat smaakt goed!

Bijzonder dat een kopje koffie vaak 'een bakkie troost' wordt genoemd. Troost komt misschien voort uit het feit dat je je na het drinken van een kopje koffie (niet teveel ;-) vaak verkwikt voelt (ik dan). Of is het zo dat je, bij het samen drinken van een kopje koffie, je verhaal kunt vertellen. Het delen van dat waar je mee ompakt werkt troostend. Hoe dan ook, ik vind het mooi klinken. Toen jongste nog wat jonger was en ons hoorde zeggen 'proost' herhaalde zij dat en zei 'troost'. Sindsdien heffen wij ons glas en zeggen 'troost!' tegen elkaar...

Troost! Op het leven!