pompoenpitten drogen, een prachtige wandeling en stilte...

Gisteren maakten we  pompoensoep in de hooikist. Op de foto zie je de pompoenpitten die we daarbij verzamelden. Vorig jaar had ik dat minder handig aan gepakt, ik had de pitten met nog wat aanhangend vruchtvlees op een krant uitgespreid met het idee dat dat wel zou indrogen. Niet dus, fruitvliegjes vonden de pitten erg interessant en een deel bleef vochtig en kon daardoor niet bewaard worden. Deze keer heb ik de pitten afgewassen, het vruchtvlees er zo goed mogelijk afgehaald en alleen de dikke pitten, na goed droogdeppen, op een krant uitgespreid. Die liggen nu op zolder, te wachten om in de grond te mogen volgend voorjaar.

Het zonnetje schijnt! We gaan wandelen op de Posbank bij Rheden, we lopen meestal de zwarte pijltjes wandeling die voert door bos en hei met heel veel heuvels en dalen. Er zijn meer mensen op het idee gekomen en we kunnen ze geen ongelijk geven. Grappig om deze kleuren te zien. Zou je als kind een tekening maken dan zou je de grond groen doen, het water blauw, de bomen bruin. Hier is het water groen, is de grond bruin en zijn veel boomstammen ook groen.

Op dit plekje pauzeren we vaak even. De seizoenen veranderen maar de boom blijft steeds hetzelfde... We eten onze gesmeerde broodjes en drinken ons thermoskannetje thee leeg. Het weer betrekt een beetje en als we thuiskomen begint het te regenen. Maar... we maken warme chocolademelk en doen het houtkacheltje aan. Het vuurtje knettert en is behaaglijk warm en wat wel vaker gebeurt als het houtkacheltje brandt; iedereen is druk met zijn eigen ding en het is helemaal... stil... (en daar geniet ik heel erg van!)