Is dat zo?

Het leven is leren... 

Zo kwam ik in een situatie waarin iemand me iets toevoegde wat kant nog wal raakte. Mijn vroegere reflex zou zijn me te verontschuldigen, het uitgesprokene serieus te nemen, uit te zoeken wat wél waar was van wat er werd gezegd. Het alternatief leek me in de aanval gaan maar daarmee zou ik kopieren wat naar mij toe werd gestuurd en dat wilde ik niet. Wat ik voor elkaar kreeg was m'n wenkbrauwen optrekken en heel verbaasd kijken. Voor dat moment leek dat het enige juiste.

Heel lang heb ik er daarna nog over nagedacht. Met de kennis die ik nu opdoe moet er toch een manier van reageren mogelijk zijn die én niet verdedigend is, én niet aanvallend. Die het gezegde terugstuurt naar degene die het me toezendt. Het voelde als een uitdaging; er móéten woorden te vinden zijn die ik in een dergelijke situatie kan zeggen, die maken dat ik in het nú blijf, zonder oordeel, zonder eraan gekoppelde emotie.

En opeens had ik het! Het volgende zinnetje... Vrij van waardeoordeel, vrij van emotie. Je blijft er mee in contact met de ander zonder jezelf (of de ander) geweld aan te doen. 

Het is ondertussen een tijdje geleden, mijn vondst. Ik heb het niet nodig gehad maar het zinnetje heeft in mijzelf al iets moois veroorzaakt. Het gevoel mededogen te kunnen hebben met een ander én met mezelf. Het vertrouwen in het NU te kunnen blijven ook als dat even moeilijk lijkt. En het zinnetje kan veel breder gebruikt worden; als er gedachten door je hoofd spoken die met je op de loop gaan kun je ook jezélf deze vraag stellen; 'is dat zo?' Je zult begrijpen; dit zinnetje krijgt een prominente plaats in ons kleinste kamertje!

In die zin vind ik dit briefje prachtig. Ik fietste in de stad en sprong van m'n fiets om er een foto van te maken. Bijzonder, ik weet niet over welke lessen het gaat en ook niet wie Tessa is maar het leek alsof het briefje daar lag voor mij om te fotograferen. Ik ben ook erg blij met de levenslessen die ik leer. Het woordje 'leuke' vervang ik door 'wijze' en 'Tessa' wordt 'Erna'.