Het is een bijzondere plant... Een tijdje geleden kreeg ik een stekje van een geranium en, al ben ik niet zo'n plantenmens, ik was er toch heel blij mee! De geur die ik rook toen ik de blaadjes aanraakte was er één van lang geleden. In het huis van mijn opa en oma, in de voorkamer (waar we zaten als er veel visite was) stonden ze in houten plantenbakken-op-pootjes voor het raam. Mijn opa stekte ze zelf en ze werden vast vertroeteld. De geur van de geranium brengt warme herinneringen boven en ik denk dat het plantje dat voelt; hij bloeit rijkelijk en geeft niet, zoals andere planten in mijn huis, de moed op. Of is het gewoon een heel gemakkelijke plant?
Op het kaartje wat ooit aan onze goudreinette boom hing toen hij de grond in ging staat dat de appels oogststrijp zijn in oktober. Maar... de afgelopen week liggen er al steeds appels onder de boom. Gehoorzaam als ik ben wacht ik met oogsten en verwerk ik de valappels in iets lekkers. Vandaag bedenk ik opeens dat de appels misschien gewoon al rijp zijn? Dan zou het jammer zijn als ze vallen en butsen. Daarbij; het leven is een feestje maar om nou elke dag appeltaart te eten, dat gaat een beetje ver. Het moet wel leuk blijven tenslotte ;-)! Met plukstok en vol goede moed, want wat is er nou fijner dan zo'n enorme oogst binnen te halen, begin ik met plukken maar stop ook snel weer. De appels die er hangen wíllen helemaal nog niet van de boom. Conclusie; geduld is een 'schone' zaak (toevallig heet de appel de 'Schone van Boskoop'...), kaartjes aan bomen kloppen gewoon en vaak appeltaart eten is leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten