eerbetoon

Ik ben in de weer met hamer en spijkers. Met laarzen aan loop ik door de Buurtbongerd. Ik loop al een tijd met het idee dat ik iets wil met de Groninger Kroon die ik daar samen met mijn vader plantte vorig jaar. Iets om iemand te eren en wel... mijn opa!

Mijn opa die in mijn leven zo belangrijk is geweest. Dat was toen een kwestie van ervaren, nu een kwestie van ervaren én weten. Al 18 jaren is hij niet meer bij ons maar zijn aanwezigheid is nog altijd voelbaar voor mij. In hoe hij in het leven stond, hoe ik me door hem gedragen voelde. Zijn houding en stijl komen mij steeds meer bekend voor, in hoe ik het wil, in hoe ik het zie...

Wat zou hij hebben genoten van wat er nu gebeurt; zijn 'lutje wichie' in de weer met spijkers en hamer, de gereedschappen waar hij zelf zo handig mee was. Thuis maakte ik een printje met daarop zijn foto en de uitspraak die ik me van hem nog zo goed herinner; meroakels! oftewel; geweldig! Ik zie daarbij hoe hij zich in z'n handen wrijft van plezier. Als ik een foto maak krijg ik dat niet voor elkaar zonder de weerspiegeling van mijn hand naast zijn gezicht. Dat moet zo zijn, dat is de verbinding...

Wat heeft hij veel appeltjes voor me geschild van de Groninger Kroon uit zijn tuin. Altijd als ik bij opa en oma logeerde kreeg ik van hem de partjes aangereikt. Ik weet nog dat de appeltjes soms rimpelig waren en vlekjes hadden maar dat maakte niet uit; ze werden voor me geschild en dat met zoveel liefde, ze smaakten verrukkelijk! De Groninger Kroon in de Buurtbongerd staat er trots bij. De takken laten al mooie knoppen zien, hij heeft het naar zijn zin.

Ik loop naar huis en voel me tevreden; de appel valt niet ver van de boom ;-)