maandag 30 september 2013

een bijzondere geluksvogel

Vandeweek op een ochtend fiets ik naar een vriendin, we hebben afgesproken samen een kop koffie te drinken in de stad. De kinderen zijn net naar school, de ontbijtspullen staan nog op tafel. Ik zie fruitvliegjes boven een krat met appels. Die appeltjes moeten nog uitgespreid worden op een plaats in huis waar nog spullen staan die nog op Marktplaats gezet moeten worden waar nog foto's van gemaakt moeten worden en, en, en. Pffff, m'n hart klopt snel, ik voel me gejaagd want... ik moet nú weg om 'rustig' koffie te drinken... Mijn gedachten holderdebolderen over elkaar. We hebben elkaar al even niet gesproken en dan is niet het eerste wat ik wil zeggen 'ik ben gestresst!'

Ik zit op de fiets en heb thuis de boel de boel gelaten, laat de fruitvliegjes nog maar even genieten en die ontbijttafel, die staat er straks ook nog wel. En dan, besluit ik iets wat de rest van de week steeds weer terugkomt, het is het kadootje van de dag. Ik ben gestresst én ik ben een geluksvogel! Oftewel; ik ben een gestresste geluksvogel! Wat heerlijk, ik ben het allebei en door het allebei te noemen vergeet ik niet dat laatste; ik ben óók een geluksvogel.


In de dagen daarna komen soms kort variantjes voorbij; ik ben een vermoeide geluksvogel, een teleurgestelde geluksvogel, een verdrietige geluksvogel maar in al die gevallen... ben ik een geluksvogel! In het logo van de boomgaard (ontworpen door haar en als kleurplaat ingekleurd door zoon) zie ik nu pas bewust een vogeltje, zie je wel!

Hier past helemaal de volgende tekst uit ons kleinste kamertje bij...



zondag 29 september 2013

gecentrifugeerde appels en een mini give-away

Na een heerlijke wandeling in het bos (waar we een plekje weten met walnoten) komen we thuis en eten een tosti, lekker in het zonnetje. We willen daarna de sapcentrifuge weer eens gebruiken, met zo'n grote voorraad appels moet je mogelijkheden bedenken om ze in best hoog tempo te verwerken, andere mogelijkheden dan er steeds appeltaarten mee te bakken (al staat er daarvan óók weer ééntje in de oven nu). Terwijl we nog aan de lunch zitten komt de buurvrouw met een grote schaal appels om de hoek... Ik ben helemaal verrast, we moeten allemaal erg lachen; komt iemand óns appels brengen? Als ik ze toch dankbaar van haar aanneem komt een heerlijke appeltjesgeur me tegemoet. Ik weet niet wat voor appeltjes het zijn maar ze zijn prachtig rood en zien er heerlijk uit. Die gaan mee in de sapcentrifuge!


En kijk eens wat er gebeurt! We hebben rode appelsap, dat komt natuurlijk door die rode appelwangetjes. En lékker dat het smaakt, allemaal vitamientjes! De buurvrouw brengt nog een bak met appeltjes en daarvan 'centrifugeren' we voor haar ook een kan sap. En... we hebben ons dankbaar 'opgegeven' voor nog een voorraadje van deze appeltjes, ieder ras heeft zo zijn eigen smaak.

Lijkt het maar zo of is dit een ongelooflijk goed appeljaar? Nee, ik denk dat er iets anders aan de hand is, we zijn aangesloten geraakt op een appeltjesnetwerk en van appeltjes zijn er vast altijd veel.


En omdat ruilen, krijgen, weggeven ontzettend leuk is geef ik deze 2 waterbespaarders weg. Niet dat m'n huis dáár nou erg van opruimt, het zijn 2 minidingetjes die al heel lang in een mandje in de badkamer lagen. Onze kranen zijn er ondertussen van voorzien, nou ja, de badkamerkraan dan, andere kranen moeten gewoon direct water geven als ik het nodig heb.

Iemand? Laat maar weten via dit blog of via het mailadres wat je hiernaast ziet staan.

zaterdag 28 september 2013

breien met een vork

Een inspirerende omgeving; de 'nationale textiel en vezelmanifestatie' in Doesburg. Al voor de derde keer begeleid ik daar, samen met een breimaatje uit de kroeg (Stitch 'n Bitch, jullie misschien wel bekend) de kinderworkshop! Vandaag kunnen kinderen leren breien met een breivork. Het lijkt op punikken maar is veel gemakkelijker. We breien met lontwol en met spaghettigaren en na afloop mag breivork en breiwerkje mee naar huis. 


En het verbaast me helemaal niet; als iets écht leuk is trek je alle leeftijden aan! De meeste breivorken gaan mee met moeders en oma's waarvan de kinderen en kleinkinderen niet bij de manifestatie aanwezig zijn. Op veel plaatsen in het land leren die kinderen dus binnenkort vorkbreien van hun moeder of oma oftewel; het is vooral een workshop voor tussenpersonen geworden... óók goed!

Thuis kan ik later mijn hart ophalen; een leerling van 7 jaar, onze jongste, leert vorkbreien en heeft aan één woord genoeg.


En dan... grote kinderen vinden vorkbreien ook leuk ;-) Hier mijn eigen creatie. Ik heb een zakje met handbedeltjes, daarvan maak ik er eentje aan de armbanden. Volgende week op zoek naar meer kleurtjes spaghettigaren want ik vind deze armbandjes zelf súperleuk.


vrijdag 27 september 2013

redden en eren

Daar gaat ie dan... de handnaaimachine van mijn oma. Vorig jaar helemaal nagekeken en door de kinderen nog op genaaid, nu gedoneerd aan 'Gered Gereedschap'. Best gek om afstand te doen van iets wat al lang in de familie is en wat ik, in mijn herinnering, nog zo zie staan in de slaapkamer van mijn opa en oma. Niet dat ik oma er ooit op heb zien naaien maar gedaan heeft ze dat zeker. De klosjes zitten in een 'pottertjes' doosje van opa. Die pottertjes weet ik ook nog heel goed. Ze lagen achter het gordijn, in de vensterbank en nadat ik met mijn neefjes verstoppertje had gespeeld was het doosje altijd een heel stuk leger ;-)


Ik vind er nog een kaartje in met naalden met een straatnaam die ik herken uit mijn jeugd en een heel oud telefoonnummer want veel te weinig cijfers... En laten we nou vorig jaar ook nog de gebruiksaanwijzing van deze machine gevonden hebben op internet; zo hadden we hem snel weer aan de praat...


Maar nu is het een tijd van opruimen. Op het moment dat ik de machine in de gereedschappenbak zet voel ik toch iets, een soort inwendige snik. Ik besef dat het eren van je voorouders niet zit in het bewaren van materiaal. Dat deze, nu stilstaande, machine een betere plek gaat vinden past juist goed in de lijn van mijn opa en oma. Een ander ergens mee helpen, dat is waar de huidige tijd om vraagt. En aangezien ik NU leef vind ik dit een prachtige oplossing.

Dat de ruimte die het opruimen van dit soort dingen geeft gelijk wordt ingenomen door appeltjes... tja. Eigenlijk is dat ook wel bijzonder want als iéts in de lijn van mijn voorouders is, dan is dát het wel!

donderdag 26 september 2013

dweilen én de kraan repareren

Ik heb een stenen-tic. Op een kastje in de woonkamer liggen allemaal groepjes stenen; stenen die de vorm van een hart hebben, steentjes met een rood hartje zelf erop getekend en ook deze stenen...


Op de één of andere manier loop ik altijd te speuren want gelukjes liggen vaak voor het oprapen. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet de vinder ben van deze 4, die eer komt mijn huisgenootjes toe (maar het speuren hebben ze vast van mij ;-) Deze stenen vind ik heel bijzonder, ze hebben voor mij een betekenis. En die betekenis hangt samen met wat ik leer. Een groot deel van mijn leven was ik een kei (toepasselijk ;-) in het 'uitsluiten' van dingen die ik moeilijk vond. Uitsluiten in de zin van ontkennen, er niet aan willen, doen alsof het er niet is. Het 'grappige' is dat dat niet kan en dat besef ik nu! Moeilijke dingen niet willen is iets willen wat niet mogelijk is. Tegenwoordig kan ik 'moeiten' steeds vaker zien als oefenmateriaal. Hier kan ik iets leren! In plaats van uitsluiten kun je dingen insluiten oftewel... accepteren! Wat een verademing om er zo naar te kijken. Het geeft een gevoel van 'kom maar op!'

Anders naar dingen kijken, omdenken, dat kan Loesje heel goed. Je kunt de onderstaande tekst vast op veel manieren lezen, voor mij is het een illustratie van wat ik hierboven schreef. Ik ben (figuurlijk) aan het dweilen én ondertussen repareer ik (figuurlijk) de kraan!



dinsdag 24 september 2013

een appeltjes spreekbeurt

Een bijzondere ervaring; samen met jongste doen we een 'spreekbeurt' in haar groep. We hebben het weekend al vaak samen geoefend, ontroerend leuk! Het thema in groep 4 is 'je woonomgeving', wat vind je leuk, wat minder leuk, hoe zou het meer naar je zin kunnen zijn, wat zijn je dromen en wensen. 

We vertellen over de Buurtbongerd en hoe dat zo is gekomen, de geschiedenis van de wijk, de soorten bomen die er staan en waarom, onze voorouders en daarna... gaan we ons broodje eten en een glaasje appelperensap drinken in de boomgaard! De Oostindische kers heeft nog veel zaden, die plukt de klas om op school te laten drogen. 


 Wandelend  naar de boomgaard loop ik achter juf en die draagt deze tas... dit is een 'sinterklaas/verlanglijstje tas ;-)'

Eerder maakte ik in de klas een foto van deze poster. Vandaag zonnige gezichten, geen bui, wél natte schoenen door de dauw...


maandag 23 september 2013

gevallen kwartje en 2 reuzen

We hebben een sappan en we hebben veel appels. 1+1=2; ik ga appelsap maken! De appels ongeschild en met klokhuis in de pan. Wel in kleinere stukken dan je hier ziet, de warme stoom  moet er goed bij kunnen.


En dan de pan op het vuur. Het duurt een tijd voordat de appels beginnen te slinken, ook het aftappen van sap gaat langzaam. Na een tijdje heb ik het gevoel dat er geen beweging meer in zit. De massa is nauwelijks gezakt en de sapopbrengst is minimaal... Niet voor herhaling vatbaar deze manier van appelsap maken.

En dan opeens valt bij mij het kwartje! Vandeweek vroeg ik me af hoe het toch kan dat onze gasrekening zo tegenviel. Vandaag begrijp ik het! Hoe meer ik me met oogsten bezig ga houden hoe vaker je me achter het gasfornuis ziet staan. De sappan maakt veel uren! De opbrengst is daar ook naar en wordt dankbaar genuttigd. Limonades en sappen hoef ik niet meer aan te schaffen. Yokidrink maken we zelf met karnemelk en vruchtensap, daar zit een grote besparing maar die verdwijnt natuurlijk deels naar onze energierekening... Niet dat het me zal weerhouden van zelf inmaken trouwens ;-) We zijn al een tijdje aan het dubben over een nieuwe/andere keuken, de onze is oud en versleten. Eén ding is zeker; dan gaan we electrisch koken!

In het voorjaar schreef ik hier een blogje over pitten van de reuzenpompoen! Eén pit ging naar een schooltuin in Leuvenheim. En vandeweek... kreeg ik deze foto toegestuurd. Leuk, dankjewel!


zondag 22 september 2013

sprakeloos

Vandaag plukken we de appels van onze bomen... en ook gelijk nog andere oogst. Als ik het uitspreid op onze tuintafel ben ik even sprakeloos. Is dit allemaal in ónze tuin gegroeid? Wat een rijkdom en daarvoor hebben we niet veel meer hoeven doen dan aanplanten. Het zien groeien van dit alles is al een feestje, als daarna ook nog alles geoogst en straks opgegeten kan worden, dan kan ik me niet voorstellen dat we ooit niet een eetbare tuin hadden. Naast veel druiven plukken we pompoenen, frambozen, een paar bramen, een paar tomaten, een paar peertjes, pepermunt, snijbonen en 3 soorten appels. De vierde soort, de goudrenet, ligt al op zolder.


De tweede foto werd iets later gemaakt; het krat met 'Glorie van Holland', een lekkere handappel, stond er nog niet op...



Naast een diep tevreden gevoel overvalt me ook altijd iets droevigs. Al die tijd hebben we gekeken naar die rijkdom aan bomen en struiken en nu is alles afgeplukt, het seizoen van oogsten loopt weer op zijn eind... En al vind ik herfst en winter heerlijke seizoenen, houd ik erg van koud en onstuimig weer, de bedrijvigheid van de oogsttijd vind ik ook ontzettend fijn! Straks komt de tijd van bezinning, van plannen maken, van 'uitrusten'. Het oogstseizoen zit dan gelukkig nog in potjes; zo kunnen we er van blijven genieten!



zaterdag 21 september 2013

shoppen en uitdelen

Op een etalageruit in de stad...


Alle drie krijgen ze nieuwe schoenen voor de winter. Wat groeien die voeten toch hard zeg! Op dit moment zijn er in ons huis 3 personen met dezelfde schoenmaat; ik, oudste en zoon...

Dat deze tekst juist in een winkelstraat te lezen is is voor mij eigenlijk gek. Ik vind winkel in, winkel uit een bezoeking. Het leven van mijn dromen is op zo'n moment ver te zoeken maar ja, sommige dingen moeten nu eenmaal. We kunnen er weer een half jaartje tegen!

Omdat 'shoppen' altijd meer tijd kost dan je denkt (lees; dan ik denk) komt er niets meer van koken. We halen een snel frietje want vroeg op de avond gaan we met appels de buurt in, en dat is léuk! Kijk maar eens hier

vrijdag 20 september 2013

Helmantel en druiven

In november vorig jaar blogde ik eens over ons verrassingsbankje. Het bankje staat voor ons huis en verrast ons heel regelmatig. We vinden er heel geregeld iets wat daar is neergelegd.  Een verrassingsbankje kun je niet kopen, het ontstaat en wel op een heel bijzondere manier. Als ik er eens over nadenk ontstaat er pas een verrassingsbankje als je voor andere mensen verrassingsbankjes creeert. Dat klinkt cryptisch maar ik denk echt dat het zo werkt. Heb je van iets teveel, gebruik je het niet meer, ruim je het op denk dan eens goed na. Zou iemand anders er iets mee kunnen? Kun je iemand ermee verrassen? Daarvoor is nodig dat je je medemens een beetje kent. Breng geen val appels naar iemand die de appelmoes liever in de winkel koopt. Breng geen tijdschriften naar iemand die ze niet gaat lezen...

Gisteren; ik zet m'n fiets tegen de muur en zie een ware 'Helmantel'. Mijn hart maakt een sprongetje, wat is dit? En vooral; wie heeft het daar zo mooi voor mij neergelegd? Wat een práchtige druiven en die knalgroene paprika, wauw! Tot op dit moment weet ik niet van wie deze verrassing is gekomen. Dat maakt het misschien nóg wel leuker!


Ik vul weer een sappan met druiven. Zoals je ziet zijn ze bij mij niet zo mooi blauw. Toch pluk ik ze maar, de smaak is goed en de druiven beginnen van de struik te rollen. Ik sta in de keuken met pan en potjes en geniet ondertussen van een 'vergadering' van oudste met 4 klasgenoten aan de keukentafel... Bijzonder om daar, al doende met m'n eigen werk, getuige van te zijn.


En terwijl binnen de druiven als sap in potjes verdwijnen is buiten ook nog iemand druk... onze Snuffie is gek op druivenbladeren ;-)


donderdag 19 september 2013

bijbetalen en niets verspillen

De jaarafrekening van onze energieleverancier valt op de mat, daar ga ik eens lekker voor zitten! Met extra zonnepanelen op het dak ben ik benieuwd hoeveel we terug gaan krijgen... Ik open de envelop en lees 'x bedrag wordt binnenkort van uw rekening afgeschreven' huh? Ik lees het nog een keer, want wanneer wordt het op onze rekening bijgeschreven? Nee hoor, ik heb het goed gezien; we moeten bijbetalen. Daar wil ik meer van weten...

's Avonds spreek ik de klantenservice, samen nemen we de jaaropgave door en inderdaad; we hebben flink meer gas verbruikt dan verwacht. De verklaring is de koude winter (ja, dat weet ik nog, daar hadden we bij het aanleggen van de boomgaard flink mee te maken). Toch zit het me niet helemaal lekker, met zonneboilers, hooikist, optimale isolatie was ik van iets heel anders uitgegaan. Ik besluit ons verbruik vanaf nu beter te gaan volgen. Oudste zegt heel lief; 'dan doen we vanaf nu toch elke dag warme truien dag?' Best een goed idee. 

een afgebroken tak van de dropplant
die gaat in de thee...

Misschien toch weer meer werk maken van een gevuld houthok. In de jaren dat we hier wonen hebben we één keer hout gekocht, daarna kwam het 'aanwaaien'. Buren weten van onze houtkachel en brengen wel eens schoon hout, snoeihout, restanten hout van het verbouwen van de schuur, dat bleek afdoende te zijn voor het branden van onze kachel. Onze kachel brandt alleen in het weekend en 's avonds. Als het kacheltje aangaat wordt het in de rest van het huis namelijk langzaam koud omdat de thermostaat niet meer aanslaat. Met kinderen en huiswerk maken op hun kamers is dat niet handig, daar moeten we maar eens een oplossing voor bedenken.

En als het dan over gas besparen gaat... gisteren maakte ik een heerlijk gerecht, het recept vond ik hier. Alles, ook de pasta, in één pan met water en na 10 minuten aten we een sausige spaghetti. Niets afgieten, niets verspillen. Aan tafel kwam de vraag 'wil je dit vaker maken?' Dat gaan we zeker doen!


woensdag 18 september 2013

Dichtbij huis en thuis

Kijk nou, wat een plaatje! Afgelopen weekend maakte ik deze foto toen we langs de IJssel liepen. Toen we net in Zutphen woonden duurde het best een tijdje voordat deze stad als 'thuis' ging voelen. We merkten dat vooral als we terugkwamen van een vakantie of weekendje. Als we over de nieuwe IJsselbrug reden en ongeveer dit zagen vroegen we aan elkaar; 'heb je nu het gevoel dat je thuiskomt?' En lange tijd was dat... 'nee, niet echt'. Best een gek gevoel was dat. Het wás tenslotte wel ons thuis. 


En wanneer de switch is gekomen kan ik niet helemaal terughalen. Dat heeft vast te maken gehad met de kinderen die naar school gingen, zelf tot rust komen en aarden door te stoppen met mijn baan destijds, de mensen om me heen en de stad steeds iets beter leren kennen en iets toevoegen aan de plek waar ik woon. Onze tuin naar m'n zin (lees; eetbaar) maken en het, samen met de buurt aanleggen van een boomgaard. Ik kan nu zeggen; ik ben hier 'thuiser' dan ooit! Ik hoor hier en ik blijf hier. Zo, dat zijn nog eens uitspraken ;-)

En kom dan nu maar eens mee naar onze tuin ;-) Vandeweek lagen 's ochtends 7 grote goudrenetten op de grond. En omdat veel takken boven een paadje en de weg hangen waren ze allemaal gebutst. Toevallig maakten we net onze trouwfoto en zag de buurvrouw er wel een pan appelmoes in gelukkig, maar... er moest geplukt worden!


We hoorden de boom bijna opgelucht ademhalen, eindelijk werd hij bevrijd van zijn 'last'. Op zolder liggen nu prachtige appels uitgespreid. Niet helemaal naar de zin van zoonlief want het is, sinds een aantal weken, wel de entree naar zijn kamer. Daarvoor moeten we dus een oplossing bedenken (op de 'to do lijst' van manlief).


Met zoon rekenden we uit hoeveel appeltaarten hier liggen. Als je voor een appeltaart 5 goudrenetten rekent dan liggen hier 17 appeltaarten... Nu de feestjes er nog bij bedenken ;-)

dinsdag 17 september 2013

water en petje af!

Terwijl de kinderen van groep 7 én groep 8 (zoon én oudste) in de bus vertrekken naar het Watermuseum in Arnhem rijdt er een auto met 6 ouders achteraan. Eén van die ouders ben ik. We 'doen' letterlijk een ochtend museum want in het Watermuseum ervaar je water in al zijn facetten. We kruipen door rioolbuizen en komen daar van alles tegen, we fronsen onze wenkbrauwen bij ingewikkelde waterzuiveringssnufjes, we maken dammen met schotten en zandzakken en proberen een bootje te laten varen, we kijken naar een film en verbazen ons over wat water eigenlijk betekent. Beelden uit andere landen bijvoorbeeld waar het water niet zomaar uit de kraan komt lopen. Wateroverlast, watertekort, watervervuiling, heel interessant!


In het laboratorium trekken we witte jassen aan en doen proefjes zoals zwembadwater maken uit zout water en de Nederlandse vlag maken met kleurstof en verschillende stoffen (water is zwaarder dan olie, en dat is weer zwaarder dan spiritus) in een reageerbuisje. Ergens anders ruikt het naar rotte eieren en wordt groen water gemaakt. We komen tijd tekort. 


In het laboratorium maak ik een foto van details van een kast. Fascinerend die kleuren! Alleen de sticker herinnert je eraan dat wat je ziet er wel mooi uitziet maar dat je er voorzichtig mee om moet gaan.

Nu zit ik thuis m'n blogje te schrijven, kopje koffie erbij want dat heb ik vanochtend gemist ;-) Wat een leuke, leerzame ochtend, óók voor ouders en één ding is voor mij weer bevestigd; Wat voel ik veel bewondering voor leerkrachten! Meer dan 50 enthousiaste kinderen en dat gestructureerd laten verlopen... petje af!

maandag 16 september 2013

JA!

En vandaag is dan voor 't echie, een app van manlief uit de trein 'ik zou 't zo weer doen!' Een onbetaalbaar zinnetje. Net als de kadootjes die we gisteren van onze drie kregen. De liefste en fijnste kadootjes komen niet uit de winkel maar komen van iemand zélf... 

een klavertje vier

prachtig van oudste

prachtig van zoon (hier staat 14...)

prachtig van jongste
Tijdens het gourmetten gisteren (waarbij man en ik kaasfondueden, schrijf je dat zo?) hebben we elkaar opnieuw de ringen omgeschoven. Maar niet na te hebben voorgelezen wat er in onze ringen staat; in mijn geval de naam van man, van oudste, van zoon en van jongste. Dat ook de namen van onze kinderen in onze ringen gegrafeerd werden voelde destijds heel logisch én bijzonder. Een verbond sluit je niet alleen met je partner maar zeker ook met de persoontjes die aan je worden toevertrouwd. Het graferen van die letters; kleine moeite, bijzonder gevoel!

zondag 15 september 2013

14 jaren

Om kwart over 8 wordt er op onze slaapkamerdeur geklopt... 3 kinderen met een ontbijtje want vandaag... vieren we onze trouwdag! 14 jaren geleden (morgen om precies te zijn maar dan is er zo weinig tijd) gaven we elkaar het JA-woord! En zoals ieder jaar trekken we allemaal onze mooiste kleren aan. Wij gaan in onze trouwkleren, de kinderen in wat ze zelf het mooist vinden en daarna vragen we de buurvrouw of ze van ons een foto wil maken.


Buurvrouw heeft dat nu al heel vaak gedaan! We zoeken een groen plekje in de tuin, zetten onze mooiste lach op en kunnen er weer een jaartje tegen ;-) Nu we 14 jaren verder zijn vinden we het heel leuk dat we steeds die foto hebben gemaakt. Je ziet eerst 1, dan 2, dan 3 kinderen en terwijl zij groter worden worden wij ietsje ouder en grijzer (of wijzer?).

't Is leuk om de kleren weer even te dragen, ik voel mezelf weer heel bijzonder. Wat was ik blij toen ik destijds m'n trouwkleren vond! Ik had een bepaald idee bij wat ik wou dragen; wél 'wit', niét te duur, een beetje bijzonder en... dat lukte! 3 soorten zijde werden het; gebreid, gekreukeld en geweven. Toen vond ik ook nog leuke schoenen, mét hak waar ik tóch op kon lopen. Helemaal happy was ik met als hoogtepunt natuurlijk het jawoord!


De rozen in man's stropdas droeg ik in een gewone bos (romig wit) met wit lint in m'n hand. De volgende dag haalden we een nieuwe bos bij de bloemist want toen gingen we, met een vriend, onze trouwfoto's maken. Dat leidde tot hilarische situaties zoals een frietje eten bij de snackbar tussen het foto's maken door. Mensen keken naar ons alsof ze water zagen branden... een bruidspaar in de snackbar? Dat soort verhalen borrelen weer op op een dag als vandaag.



jongste, ze passen nog nét

zoon en gel; onafscheidelijk

onze ster van 12
Vanavond gaan we gourmetten, daarvoor ga ik nú aan de slag!

zaterdag 14 september 2013

we zien wel

De herfst vind ik een fijn seizoen, vooral zo aan het eind van de zomer. Je kunt nog af en toe buiten in het zonnetje zitten maar vaak ook regent het en mag je binnenblijven. Alsof je ontslagen wordt van verplichtingen buiten de deur, je legaal 'naar binnen mag keren'. Dit weekend begint met snottebellen, vermoeidheid en zware hoofden. De eerste weken school en werk eisen hun tol en het veranderende weer zal daar ook een rol in spelen. Normaal gesproken hebben we op vrijdag 'gezellig avondje' maar gisteren lagen we allemaal vroeg in onze koffertjes. En dat doet goed. We nemen wat extra vitamine C en Echinaforce, gebruiken zoutwateroplossing voor onze neuzen en... vermaken ons vooral binnen.


En dat is best fijn. In de bak met aardappelen kom ik een kadootje tegen (dankjewel pap!) en de buurman brengt een 'bosje bloemen';


Vanavond eten we dus stamppot, dat past best bij dit herfstige weer.
Oudste gaat kapsels uitproberen op haar zusje. Ik kijk vol bewondering toe; dus dit is een visgraat..


Tijdens het gefrobel van grote zus tekent jongste lekker door...

'gewoon' ingevlochten door zus

We bakken wat lekkers; boterkoek met gember en daarna nog cupcakes met appelrasp. Veel meer is er niet nodig wat mij betreft. De televisie mag even aan, het bad laten we straks even vollopen en ik verheug me op een tijdje lezen. Een lummelweekend gaat het worden, geen plannen, we zien wel.


vrijdag 13 september 2013

voor alles een tijd

Voortbordurend op mijn vorige blog maak ik een foto van een hoekje in onze woonkamer. Want wat zegt dan dit hoekje over mij? Het doet me denken aan een opdracht die ik eens kreeg op het beroepsonderwijs. Ga voor de groep staan en vertel een kwartier lang over iets wat in je tas zit. Doel was natuurlijk dat je de schroom om voor een groep te staan zou overwinnen. Dat effect had het op mij niet! Ik kreeg een hekel aan dit soort lessen al kan ik, nu ik wat 'groter' ben, de grap er wel van inzien. Ik heb een tijd gepraat over een boterham met pindakaas die ik (toen nog in een plastic zakje) in m'n tas had zitten... Maar dat even terzijde ;-)


De prachtige lampionnetjes van vandeweek liggen nu in een mand. De mand staat op de hooikist (daar kan ik zeker een kwartier over praten). In de vensterbank, achter het gordijn,  het 'stel' van m'n oma waarop ik nodig weer eens een poffert moet bakken, goed idee. De bloemen komen van oudste's schooltuintje. Het vogelhuisje maakte jongste, daarin zit nog een kuikentje van Pasen... oeps. En dan een (voor mij) heel bijzonder beeld...

Het beeld lijkt van hout maar is van gips, in houtkleur geverfd. Het is voor mij een heel bijzondere herinnering aan de heel bijzondere en bepalende tijd dat ik werkte in een ziekenhuis in Amsterdam. Het kwam op zo'n bijzondere manier naar mij toe dat het altijd een plaatsje zal houden in ons huis. Nu ik de regels teruglees valt me op dat ik drie keer 'bijzonder' schrijf. Normaal gesproken zou ik dat aanpassen, nu niet; mijn jaren als verpleegkundige in Amsterdam waren súperbijzonder!


Het is een mooi symbool juist voor deze week. Aan het eind van de zwangerschap van zoon 'draaide' ik mijn laatste dienst. Dat is nu bijna 11 jaren geleden. Om BIG geregistreerd te mogen blijven als verpleegkundige moet ik me laten herregistreren, daaraan zijn eisen verbonden zoals werkervaring... (heel goed trouwens, die kwaliteitseisen) Vandeweek trok ik de stoute schoenen aan; ik logde in als verpleegkundige en logde uit als 'verpleegkundige, niet praktiserend'.

En weet je? Het is goed, voor alles een tijd!

donderdag 12 september 2013

zeg mij wat er...

'Zeg mij... wat er in je koelkast staat, wat er in je boekenkast staat, wat er... en ik zal u zeggen wie u bent'.

Daar moet ik wel eens aan denken, als je iemand nog niet hebt ontmoet maar je zou even door zijn of haar huis mogen lopen dan krijg je een indruk met wat voor persoon je te maken hebt. Dagelijks draag ik een aantal spulletjes met me mee, in m'n portemonnee of broekzak. Het zijn ankertjes of talismannen, hoe je het maar wilt noemen. Vandaag maak ik er een fotootje van omdat ze allemaal iets over mij zeggen. Een heel klein boeddhaatje, een zonnetje. Een aantal keren per dag zie ik ze en helpen ze me focussen. Een hartje aan een koordje die een lieve vriendin ook in haar portemonnee draagt. Zoals meisjes 'best friends forever' kettinkjes dragen, dragen wij, als grote meisjes iets soortgelijks in onze portemonnee vanaf het moment waarop dat even heel erg nodig was... Een schelpje aan m'n sleutelbos als symbool voor leven, liefde en vruchtbaarheid. Een winkelwagenmuntje van 15 cent met de tekst 'maak ook een wonder mogelijk'. Ze zijn allemaal zorgvuldig verzameld en regelmatig als ik mijn portemonnee ontdoe van papieren ballast moeten ze de test weer doorstaan; 'Zijn we nog betekenisvol? Ja, jullie mogen blijven'.


Op de foto zie je ook een steen in de vorm van een hart. Soms heb ik iets nodig als steuntje in de rug. Als iets ingewikkeld is of ik ben ergens zenuwachtig voor dan zit ie in mijn broekzak. Voor mezelf heb ik er de betekenis 'liefdevol en standvastig' aan gekoppeld. Standvastig klinkt wat zwaar maar daarmee bedoel ik; trouw zijn aan mezelf, op m'n eigen spoor blijven. De vorm van het hart herinnert er aan in contact te blijven, open te blijven staan voor een ander. Liefdevol en standvastig zijn beide belangrijk en in deze steen komen ze samen. En nu stop ik ze gauw weer terug, ik wil nog even naar de kringloopwinkel voordat de kids weer uit school komen ;-)

woensdag 11 september 2013

Jan Splinter

Ik leg de kinderen uit hoe kleine besparingen een groot resultaat kunnen geven. Als voorbeeld neem ik een brood; stel dat je vanaf nu een brood koopt wat 10 cent goedkoper is. 4 keer per week een brood betekent 208 broden per jaar. 208 x 10 cent is 20,80 euro. In een jaar tijd bespaar je dus een bedrag waarvan één persoon kan wokken (dat is een pakkend voorbeeld, wokken vinden ze hier erg leuk!) En dan hebben we het alleen nog maar over een brood, dat kun je met veel meer producten doen. Wauw, dat klinkt indrukwekkend. 'Dan kunnen we dus veel vaker gaan wokken!'  Eeh... ja zoiets ;-)

En wat doe jij als je 50 cent op de stoep ziet liggen? Je pakt het vast op. Zo deed ik dat ook vandeweek; ik bracht glas naar de glasbak en deed de 2 statiegeldflessen die daar lagen in mijn fietstas. De betreffende winkel, daar zou ik wel weer eens langsfietsen.


Vandaag doe ik dat, ik lever de flessen in en reken een pak appeltaartmix af. Daar moet ik, na verrekenen van het statiegeld, nog 20 cent voor betalen. Met de appels die ik van de buurman kreeg, nog 2 appels uit onze eigen boom, wat rozijntjes, kaneel en vloeibare boter bak ik een zeer voordelig appeltaartje! Ik vind het grappig om de kinderen mijn voordeeltjes te vertellen. Voor een paar centen eten we een heuse appeltaart, een sport is het eigenlijk, het maakt dat mij die appeltaart nóg lekkerder smaakt. En hier thuis vinden ze die bespaaracties ook leuk of beter gezegd; lekker ;-) Jongste herinnert me trouwens nog wel aan een afspraak; 'het geld van gevonden statiegeldflessen is toch mijn zakgeld?' Dat was ik even vergeten... wordt het tóch nog een dure appeltaart ;-)

Je kent vast de uitdrukking; 'Zo komt Jan Splinter door de winter'. Ik voel me zeer met Jan verwant!

dinsdag 10 september 2013

dankjewel!

In een hoek van een speeltuin weet ik Physalisplanten. Vandeweek had ik al gezien dat heel veel lampionnetjes oranje beginnen te kleuren. Tijd om daar eens van de fiets te stappen... Ik moet er wat brandnetels voor trotseren maar dat heb ik er graag voor over. De lampionnetjes gebruiken we straks om over de lampjes van onze kerstboom te schuiven maar tot die tijd genieten we van de oranje blikvangertjes. In de speeltuin raap ik ook nog wat pruimen.

Als ik een foto maak van mijn 'oogst' lijkt het wel of de lampionnetjes hun naam eer aan doen; het lijkt alsof ze licht geven! Op dit moment liggen ze uitgespreid te drogen, een weldaad om naar te kijken.


Is het toevallig dat ik op meerdere plaatsen lees over dankbaarheid? Of word ik naar dat onderwerp toe getrokken? In het boekje van Chopra lees ik over een oefening die eigenlijk zo makkelijk is; bedenk voor jezelf eens waar je allemaal dankbaar voor bent. En heb het daar ook eens over met je kinderen. Hoe vaak zijn we niet vooral bezig met dingen die moeilijk zijn, verleg eens je focus. Met de wetenschap dat dat wat aandacht krijgt groeit is dat heel erg de moeite waard!

Ik bedenk waar ik allemaal dankbaar voor ben en de gedachten buitelen over elkaar heen. Het is teveel om op te noemen en weet je wat bijzonder voelt? Ook voor de dingen die lastig en ingewikkeld zijn voel ik me dankbaar. In tegenstelling tot vroeger (wat kon ik worstelen) kan ik juist dié dingen nu zien als uitdaging. Daar heb ik blijkbaar iets te leren. Wilde ik vroeger weg van lastige dingen, nu weet ik; ik moet er naartoe! Dingen komen niet voor niets op mijn pad en ook hier helpt mij het zinnetje; 'wat wil ik wél?' Soms kan ik even heel erg wiebelen maar als ik dan even stilsta bij wat er gebeurt zeg ik heel bewust tegen dat lastige;  'dankjewel, ik ga met je aan de slag'.

Dat zijn nog eens overpeinzingen voor de vroege dinsdagmorgen ;-) En als we het dan toch over dankbaar zijn hebben is dit een mooi moment om tegen alle mensen die mijn blog lezen te zeggen; dankjewel! Ik vind het heel bijzonder te weten dat jullie mijn berichtjes lezen, dat door het bloggen bijzondere lijntjes zijn gelegd. Het inspireert mij, het maakt me dankbaar!