zondag 30 juni 2013

koekjes bakken en de spinazietest

Met het voornemen de witte suikers zoveel mogelijk te beperken heb ik vandaag weer een voorraadje koekjes met rietsuiker gebakken. Op verzoek werden het kruidige koekjes (klik op het woord voor het blogje met recept) en kokosmakroontjes (idem dito). Of we er een week mee kunnen doen moet blijken ;-) 

kruidige koekjes in wording

even rollen door de rietsuiker

wat ruikt dat lékker...
Als avondeten ligt er spinazie uit de winkel in de koelkast. Dit is een goed moment voor dé test! In onze tuin groeit namelijk NieuwZeelandse spinazie. In één pan gaat de spinazie uit de winkel, in de andere de spinazie uit de tuin, welke is lekkerder? Een panel buigt zich over een blinde test. We weten niet welke welke is. De uitslag van de test is; 2 vinden de spinazie uit de winkel iets lekkerder, 2 vinden de spinazie uit de tuin iets lekkerder, 1 maakt het niet uit; even lekker (ik). Bij deze is dus besloten; in 't vervolg eten we NieuwZeelandse spinazie uit de tuin. Met 2 á 3 planten kom je een heel eind. Ze geven veel oogst en blijven doorgroeien (ook geschikt als eetbare bodembedekker in een siertuin). Aan het eind van het jaar zal de plant zaden laten vallen die je dan weer opnieuw kunt zaaien in 't voorjaar. En weet je wat heel fijn is? De slakken laten de plant met rust ;-)


zaterdag 29 juni 2013

een opgeruimde wijk en een opgeruimd gevoel

Vandaag schrijft de Trouw over een man in Delft die 10 jaren zwerfvuil raapt op weg van en naar zijn werk. Hij heeft daarbij geteld hoeveel blikjes en plastic flesjes hij heeft verzameld. Je zou kunnen juichen van het grote getal en ik besluit dat te doen (en niet te denken aan alle blikjes en flesjes die de afgelopen jaren dus niet zijn opgeruimd ;-( Ik neem het artikel mee naar het wijkcentrum waar ook wij vandaag weer een zwerfvuilopruimactie hebben georganiseerd. Rond de koffie met koeken die de eigenaar van de supermarkt sponsort verzamelen zich 14 grote en kleine wijkgenoten. 

'dit blikje is niet groen'
De raper in Delft verzon een slogan 'Heineken blikjes zijn niet groen', en die vond ik zó goed gevonden. Ik was ervan overtuigd dat ik vandaag wel een Heineken blikje zou vinden om op de foto te zetten. Het werd Grolsch; ook goed...

Ik raap samen met oudste. We ontdekken in een gemeenteperkje opeens deze bessenstruik! We rapen én oogsten dus vandaag. Niet veel hoor, even voor de lekker, de rest is voor andere voorbijgangers. Wel leuk dat iemand hier een struik heeft neergezet. In het stukje wijk waar we lopen zijn allerlei stukjes groen die zich prima zouden lenen voor adoptie. Tijdens burendag in september zou je een dergelijk pleintje kunnen omtoveren in een bessenplantsoentje of een kruidenparkje. Mogelijkheden genoeg...


En dan hier de buit van vandaag! Twee uurtjes werk, een gezellige bezigheid en de wijk ligt er weer spic en span bij. Een andere slogan in het krantenartikel was; 'opgeruimd geeft een opgeruimd gevoel' en ook die kan ik helemaal beamen. In oktober verzamelen we weer ;-)


vrijdag 28 juni 2013

zon rondom

Het huis van mijn opa en oma had vroeger de naam 'zon rondom'. Ik hoor nog hoe mijn opa die twee woorden uitsprak, dat is niet op te schrijven, dat moet je horen. Mijn opa en oma waren allebei Drent, dat taaltje hoor ik niet meer zo vaak... M'n broer en ik praten nog wel eens tegen elkaar op z'n opa's, dat geeft warme herinneringen. 


een detail van een pentekening die ik liet maken

En zoals dat vaak gaat met dingen van vroeger, als het er niet meer is besef je opeens hoe bijzonder het eigenlijk was. Zon rondom bijvoorbeeld. Bij een vrijstaand huis kun je die tekst verwachten maar de woorden betekenen voor mij veel meer. Als ik bij mijn opa en oma logeerde erváárde ik die woorden, ik was er zó graag dat ik oma belde zodra de vakantie begon; 'oma, mag ik komen logeren?' En het antwoord was altijd 'ja!' Ik nam m'n eigen dekbed mee én m'n beer en sliep in het kamertje aan de voorkant van het huis. De tijd bij mijn opa en oma is zó in mijn geheugen gegrift en is zo gekoppeld aan het gevoel 'zon rondom' dat het ook eigenlijk niet anders kan dan dat ik allemaal elementen van het leven van toen naar mijn eigen leven nu wil brengen...

In de stad heb ik al vaak met deze letters in mijn handen gestaan. Zal ik ze kopen en op de planken van ons huis spijkeren? Beetje gek voelt dat, we hebben een hoekhuis dus hoe zit dat met die zon rondom? Maar gisteren besloot ik ze mee te nemen. In onze slaapkamer, in de vensterbank ligt nu ZON RONDOM. Als ik 's ochtends mijn gordijnen opendoe is het het eerste wat ik zie. Een eerbetoon aan toen, een voornemen voor nu! En die gebroken vensterbank? Daar hou ik van ;-) Niets in het leven is perfect, accepteer!





donderdag 27 juni 2013

crisis dressing en één kaarsje

Mama, hebben wij ook last van de crisis?

Die vraag hoor ik tijdens het avondeten en dat is eigenlijk wel leuk. We raken aan de praat, klasgenootjes hebben verteld dat ze niet meer alles kunnen doen en wat betekent dat eigenlijk? We stellen de vraag aan onszelf; wat heb je eigenlijk nodig om je prettig te kunnen voelen? Die nieuwe schoenen die je graag wilt hebben, heb je die eigenlijk wel nodig? En zijn er alternatieven te bedenken voor dingen die eigenlijk best duur zijn?

En dan begint mijn consuminderbloed te stromen (dat doet het trouwens altijd). De pot met augurken die op tafel staat is leeg en ter plekke maken we daar dressing van. Een beetje augurkensap, een scheut olijfolie, peper, zout, mosterd en honing. Dop erop en schudden maar ;-) Zó eenvoudig is het om zelf te maken en te besparen, je moet het alleen even dóén! 'Zet iemand nog even het stempel 'HOME MADE' op het etiket?'

Zo, die staat klaar voor de eerstvolgende sla. Voor mij verwijst de pot naar het gesprekje wat ik er met mijn kinderen over had. Het kan allemaal best wat minder, zónder dat je er plezier voor hoeft in te leveren. Nee, het is nog anders; het lévert je zelfs plezier... én voldoening!


Heb ik nog een leuk nieuwtje... vandaag is het precies een jaar geleden dat ik begon met bloggen! Het is fijn om dagelijks een stukje te schrijven. Het helpt me de positieve weg te lopen, ook op dagen waarop dat niet vanzelf gaat en ik er bewust voor kies. Voor vanavond heb ik iets lekkers gebakken. Ik ga er 1 kaarsje insteken voor dit bijzondere jaar. Want het leven is een feestje... áls je het wilt zien. En dát wil ik graag!



woensdag 26 juni 2013

Is dat zo?

Het leven is leren... 

Zo kwam ik in een situatie waarin iemand me iets toevoegde wat kant nog wal raakte. Mijn vroegere reflex zou zijn me te verontschuldigen, het uitgesprokene serieus te nemen, uit te zoeken wat wél waar was van wat er werd gezegd. Het alternatief leek me in de aanval gaan maar daarmee zou ik kopieren wat naar mij toe werd gestuurd en dat wilde ik niet. Wat ik voor elkaar kreeg was m'n wenkbrauwen optrekken en heel verbaasd kijken. Voor dat moment leek dat het enige juiste.

Heel lang heb ik er daarna nog over nagedacht. Met de kennis die ik nu opdoe moet er toch een manier van reageren mogelijk zijn die én niet verdedigend is, én niet aanvallend. Die het gezegde terugstuurt naar degene die het me toezendt. Het voelde als een uitdaging; er móéten woorden te vinden zijn die ik in een dergelijke situatie kan zeggen, die maken dat ik in het nú blijf, zonder oordeel, zonder eraan gekoppelde emotie.

En opeens had ik het! Het volgende zinnetje... Vrij van waardeoordeel, vrij van emotie. Je blijft er mee in contact met de ander zonder jezelf (of de ander) geweld aan te doen. 


Het is ondertussen een tijdje geleden, mijn vondst. Ik heb het niet nodig gehad maar het zinnetje heeft in mijzelf al iets moois veroorzaakt. Het gevoel mededogen te kunnen hebben met een ander én met mezelf. Het vertrouwen in het NU te kunnen blijven ook als dat even moeilijk lijkt. En het zinnetje kan veel breder gebruikt worden; als er gedachten door je hoofd spoken die met je op de loop gaan kun je ook jezélf deze vraag stellen; 'is dat zo?' Je zult begrijpen; dit zinnetje krijgt een prominente plaats in ons kleinste kamertje!

In die zin vind ik dit briefje prachtig. Ik fietste in de stad en sprong van m'n fiets om er een foto van te maken. Bijzonder, ik weet niet over welke lessen het gaat en ook niet wie Tessa is maar het leek alsof het briefje daar lag voor mij om te fotograferen. Ik ben ook erg blij met de levenslessen die ik leer. Het woordje 'leuke' vervang ik door 'wijze' en 'Tessa' wordt 'Erna'.


dinsdag 25 juni 2013

Wat leuk, een pluksteeg!

Als je een eetbare tuin wilt en je hebt niet zoveel ruimte dan is het een uitdaging om niet alleen horizontaal maar ook verticaal te verbouwen. Dat leerde ik tijdens een info avond over permacultuur en sindsdien bekijk ik schuttingen, boomstammen en muren heel anders! Wat een hoop ruimte heb je extra in je tuin als je ook in de hoogte denkt!

Een buurtgenote had hetzelfde doel voor ogen. De houten schutting ging eruit en werd vervangen door bakken gevuld met aarde. Ik vind het idee helemaal gewéldig! Er is zo een 'pluksteeg' ontstaan waar buren, die er met hun fiets doorkomen, een takje van het één of ander kunnen plukken. Als de planten groter worden wordt het een groen, lekker ruikend gangetje!




 


Vooral het uitnodigende karakter van zo'n muur vind ik mooi. Het is dat ik de kruiden ook zelf in mijn tuin heb, anders zou ik er vast wel eens langslopen met een schaartje ;-) Het doet me denken aan een eetbare tuin in Limburg, we waren er naar op zoek voor een rondleiding maar liepen vertraging op toen we langs een heg met Japanse wijnbesjes liepen. Die moesten natuurlijk geproefd worden! Een paar meter verderop bleek de ingang van de tuin. Wat een warm welkom was dat, al smullend liepen we naar onze bestemming toe! Zo kun je een prachtige tuinafscheiding maken waar niet alleen jijzelf maar ook een ander van kan genieten ;-)

maandag 24 juni 2013

zelluf doen!

Maandagochtend, werk aan de winkel! Waar zal ik eens beginnen? In de groentela van de koelkast ligt oogst van oudste's schooltuintje. Ik pluk er nog wat peultjes uit eigen tuin bij. Vanavond eten we Thaise nasi

peultjes aan de tipistokken
Een tevreden wandelingetje door de tuin. De regen maakt dat er van alles op aanwas is in de tuin! Zoals deze aardbeien;

aardbeientoren...
Het aanrecht ligt vol...



De tafel ligt vol... want ondertussen ga ik ook theecake bakken! Na een bezoek aan de homeopaat gaat voorlopig witte suiker op rantsoen. Dat betekent vaker zelf iets bakken (geen straf hoor!). In het recept vervang ik basterdsuiker voor rietsuiker en laat ik vanillesuiker weg. Lekker veel rozijnen en abrikoos laat ik wellen. De cake kan mee in de pauzetrommeltjes.


Voor de Thaise nasi kook ik alvast de rijst, die gaat in de hooikist... Alles gesneden, rijst veilig gaar, dat scheelt vanavond een hoop tijd als het druk is met sporten en andere afspraken van de kinderen.


Het beslag voor 1 cake doe ik in 2 cakeblikken. De theecake is dan veel sneller gaar en we gaan niet voor de hoogte van de cake maar voor de smaak!


Ondertussen heb ik nog een leuk, inspirerend gesprek aan de telefoon, regel ik wat zaken op de computer, gaat het piepje van de oven, schrijf ik dit blogje, ruim ik snel wat spulletjes op en moet ik opschieten om de kinderen op tijd van school te halen. Zelluf doen kost tijd maar levert... een hoop voldoening!

zondag 23 juni 2013

vader en dochter

Zoon en jongste liggen in bed, oudste vraagt; 'Papa, zullen we samen een tekening maken?' 
Ieder tekent zijn droom, samen op één velletje... Op z'n Hundertwasser;


vader en dochter
Ik bekijk het tafereeltje en geniet er erg van. Haar bedtijd is allang geweest maar dit is zo bijzonder! Vooral het verhaal wat ik erbij hoor en het overleg erover. Het wordt er ééntje voor in een lijstje ;-)


zaterdag 22 juni 2013

ze zijn het! (en de tubeknijpers zijn voor...)

Wat zal ik eens gaan doen... als ik die vraag voel opkomen denk ik al snel; een kastje! En welke kast moet nodig eens nagekeken worden... mijn kledingkast! En dan ook gelijk goed, ik trek eerst maar eens al mijn schoenen van de planken. Als je de berg zo ziet liggen zou je kunnen denken dat ik een schoenentic heb (of ziet dat er nog veel erger uit?) Toch is dat absoluut niet het geval. Ik draag schoenen af tot op de laatste draad, laat ze oplappen en verstellen want mijn smaak is een langdurige. Mijn smaak is niet onderhevig aan mode, alleen aan lekker zitten. Hakjes zijn niet aan mij besteed en dat is altijd al zo geweest. Ik weet mijn favoriete merken en weet mijn maat en dat maakt dat ik mijn schoenen bijna altijd via Marktplaats koop, voor een in verhouding klein bedrag worden schoenen die nog als nieuw of zelfs nieuw zijn bij mij thuisbezorgd! Ik prijs me gelukkig met een man die dan wel eens de schoenpoetsspullen tevoorschijn tovert, als ik mijn schoenen niet te opvallend bij de zijne zet worden ze keurig gepoetst ;-)


Zo, dat staat weer een stuk netter! Bovenop de stapel en voor in beeld zie je mijn favoriete schoenen; Blundstone! Nu 18 jaren geleden zette ik voor het eerst een stap in een ziekenhuis in Amsterdam. Ik ging daar werken en een collega van mij droeg Blundstones en die moest en zou ik hebben! Sinds 18 jaren draag ik deze schoenen in verschillende uitvoeringen en kleuren. Zwart, bruin, met en zonder stalen neuzen. Liet ik ze eerst opsturen vanuit Australie, later kocht ik ze ook in Nederland en via internet. Mijn kinderen droegen ze zodra ze konden lopen en ook manlief heeft ze op z'n plank staan. Gek dat ik maar niet uitgekeken raak op die schoenen. Mijn oog is zo getrained dat ik gelijk de neppers van de echte kan onderscheiden...


Vandeweek kwam een vriendin met een heel bijzonder kadootje... ze gaf me dit boek 'Zo bijzonder ben ik niet' Het zijn portretten van en interviews met heel bijzondere, authentieke Oosterlingen 'eigenzinnige mensen, wars van onze hedendaagse stressmaatschappij, met een levensstijl die de meeste mensen als 'voorbij' betitelen'. Ik ben ontroerd als ik de prachtige foto's bekijk, alsof ik even weer rondloop in het sfeertje van de tijd toen mijn eigen opa's en oma's nog leefden...

Maar weet je wat me misschien nog wel het meest raakt? De foto voorop het boek! Kijk eens naar die schoenen... ze zijn het! En de neuzen zijn net zo kaal als die van mij. Wat een prachtige toevalligheid! 



En Marieke... ik hoop dat je tot hier gelezen hebt ;-) De tubeknijpers wil ik graag naar je toesturen, mail je me even?

vrijdag 21 juni 2013

nu, weer even thuis

Om 9 uur vanochtend stap ik in de trein naar het Hoge Noorden. Manlief drukt me nog gauw een kop koffie in de hand en dan vertrek ik. Me-time!

Fijn; de kracht van het NU van Eckhart Tolle komt uit mijn tas. Een aantal jaren geleden al begon ik in dit boek maar kon ik er niet doorkomen. Ik was duidelijk toen nog niet toe aan zijn onderwerp; het bleef bij woorden waarbij ik niets voelde. Totdat ik kortgeleden het boek in de kringloop vond, voor een herkansing!

En NU, NU is dat anders ;-) Ik verslind de hoofdstukken en word helemaal blij van wat ik lees. Wat zitten we als mensen allemaal vast, we indentificeren ons met ons denken en scheppen daarmee een beeld van de werkelijkheid. Dat beeld kun je beinvloeden door je denken bewust te observeren en in het NU te blijven.  Ik moet m'n hoofd er goed bijhouden om de rode draad te kunnen volgen maar begrijp nu beter waar het over gaat. 


Ik ben onderweg naar mijn ouders. Vandaag is mijn vader jarig (gefeliciteerd pap!) en zal ik ook ooms en tantes treffen. Ik verheug me op het weerzien, een kijkje in mijn leventje van vroeger maar dan in het NU! Voor mijn ouders heb ik 2 mooie hartensteentjes uitgezocht. Want, als je alles al hebt, wat heb je dan nog nodig? Juist; een hartensteentje voor in je portemonnee ;-)


De tekening van deze stoere gast maakte jongste voor haar grote stoere broer. Eentje om te bewaren, in dit geval als boekenlegger (en nu heel toepasselijk met deze hartjes ;-)

love!
Wat het NU betreft; jongste merkte laatst op toen ze het voorblad van het boek bekeek 'hé, als je het boek omdraait staat er ook NU'. En dat vond ik wel grappig gevonden; hoe je het ook bekijkt, je moet in het NU blijven (proberen). Het is de moeite waard!

Om 11 uur gaan de deuren van de trein open en staat de 'taxi' voor mij klaar. Door de regen rijden we naar mijn zo bekende ouderlijk huis waar ik, door mijn juist gelezen hoofdstukken, opeens met NU ogen kijk naar mijn 'toen'. En dat is heel bijzonder! Ik kan jullie het boek aanraden!

donderdag 20 juni 2013

wat er ook gebeurt, altijd zelf blijven nadenken

En dan opeens, slaat toch het weer om. De lucht betrekt, de was haal ik maar vast van de lijn, we houden het niet droog! Het duurt maar eventjes en daar is dan de beloofde wolkbreuk, mét onweer. De kinderen eten hun lunch en zitten te tellen aan tafel, zóver is het onweer hier vandaan. We wonen superdicht bij school maar vanmiddag gaan we met de auto. Rénnen om niet te nat in de auto te komen, rénnen om niet drijfnat in school te komen. Als ik weer binnen ben check ik de voorspellingen voor Zutphen...

wel fijn voor de tuin, die regen! 

Je kunt mij heel veel wijsmaken, goedgelovig zijn past bij mij maar een neerslagkans van 0% voor dit moment vind ik wat te positief gesteld ;-) Overal in huis hoor ik putjes borrelen. De flits en de knal komen bijna tegelijk (dat zullen mijn kids niet fijn vinden daar op school)


Het zou de moeite waard zijn om zelf weer het weer te kunnen lezen, niet op buienradar maar met een barometer en een blik op de lucht. Voor steeds meer dingen vertrouwen we blindelings op techniek. Zonder tomtom in de auto vertrekken naar een nieuwe bestemming en zonder mobiel op reis gaan is een onlogisch idee geworden. En eigenlijk is dat jammer. De zekerheid die je eraan ontleent kan ook tegenvallen; in geval van een wegomlegging, een lege batterij of een te laag beltegoed voel je hoe betrekkelijk je zekerheid is. Je vertrouwt op iets wat buiten jezelf ligt. Maar... ook zonder al die snufjes komt het goed, op een andere manier misschien of wat langzamer maar de oplossing is er, net als vroeger en die maak je zelf. Door hulp te vragen, je voor te bereiden, kaart te lezen. Zelf maak ik én dankbaar gebruik van al die snufjes én ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Ik ben zeker geen voorloper als het om nieuwigheidjes gaat en hou ze zo lang mogelijk buiten de deur.

En dan komt er een bijzonder punt; ík kan er dan wel niets mee hebben maar mijn kinderen vinden nieuwigheidjes wel erg interessant. Kijk, daar gaan de generaties schuiven. Iets wat goed is hoeft voor mij niet verbeterd te worden. En zo gold dat vroeger ook vast voor mijn moeder en ook vast voor haar moeder... Daar dan een balans in vinden is een uitdaging! Maar voor nu... breekt de lucht hier weer open, waar een blogje schrijven al niet goed voor is ;-)


woensdag 19 juni 2013

give away op een warme dag

Tjonge, wat was het wárm vandaag! Terwijl ik dit blogje schrijf horen we op het Jeugdjournaal dat het in Nederland vandaag het warmst was in Zutphen, daar waren wij dus bij! Niet dat dat nou zo'n feest was trouwens, ik kijk uit naar het moment dat de ramen weer open kunnen en er weer wat frisse lucht naar binnen waait...

Jongste wil, ondanks de warmte, toch graag naar dansles. Juf verwelkomt de kinderen met een grote kan water. Wanneer ik haar weer ophaal zie ik in een bijna uitgestorven kleedkamer (veel kindjes hadden afgezegd) dit mooie plaatje. De kledingstukken van een dametje met bijbehorende tas; óns dametje in dit geval ;-)


En als het vandaag dan toch gaat over druppeltjes, zweet in dit geval, is het misschien een leuk moment voor de nu volgende give away. Het is het antwoord op de vraag; 'hoe krijg ik de laatste druppeltjes uit een tube?'

Een tijd geleden kocht ik een aantal tubeknijpers in de Genoeg-winkel. Een heel eenvoudig concept, twee plastic staafjes en 2 stevige elastieken. Toch gebruik ik ze niet meer, komt er niets meer uit de tube dan knip ik 'm open en haal het laatste er uit (ongelooflijk hoeveel er dan nog in een tube zit). Voor de foto heb ik ze even 'toegepast'.


Wel heel beeldend voor kinderen; met deze tubeknijpers wordt duidelijk dat je zuinig wilt omgaan met grondstoffen. Wie kan ik er blij mee maken? Laat maar weten via dit blog of mail me even.


dinsdag 18 juni 2013

go for it

In een tijdschrift staat deze tekst... ik maak er gauw een foto van. Het is een tekst die me raakt. Toen ik stopte met werken nadat de tweede was geboren (nu 10 jaren geleden) ben ik lange tijd aan het zoeken geweest. Niet naar ander werk maar naar wie ik nu eigenlijk was. Mijn verpleegkundig uniform had ik in de spreekwoordelijke wilgen gehangen. (Over roeping gesproken; op mijn diplomeringsfeestje stond voor op de uitnodiging 'Roeping? Wie riep er dan?')


Dwars door mijn moederbestaan liepen allerlei lijntjes. Die hadden, naast voor mijn kinderen zorgen, te maken met consuminderen, dingen maken, verzamelen, oogsten, inmaken, bakken, om maar wat dingetjes te noemen. Dingen die te maken hebben met mooi, dichtbij, basis, gezond, sfeer, rust. Eigenlijk was mijn zoeken veel te ingewikkeld. Dat waar ik voor bestemd ben deed ik al van nature. Alleen moest het kwartje nog even vallen ;-) En dat kwartje viel toen ik op een middag van de stad naar huis fietste. Ik weet nog precies waar het was, ik zag er een lange rij bramenstruiken en bedacht opeens; dit moet ik gaan noteren, op een kaart vastleggen. Het startsein voor een reeks aan activiteiten was daarmee gegeven, dat had ik niet kunnen bedenken vantevoren. Ik zocht hulp bij mijn plan (en vond dat heel spannend) door een avond aan te sluiten bij Transition Towns Zutphen. Het idee kreeg draagvlak en van het één kwam het ander... de Zutphense tak van Pluk de Stad werd geboren en een jaar of twee later werd mijn boomgaardidee concreet.

In dit hele proces heb ik veel gehad aan een tekst die een belangrijke plaats in ons kleinste kamertje inneemt.


Want geloof me... een grote leerschool was het voor mij! Gelukkig was in dit geval mijn wens zó groot dat ik er voor bleef gaan. M'n evenwicht verliezen mocht, dat las ik in deze tekst en dat hielp mij!


Ik ben iemand van beelden en korte teksten. Een beeld kan me kracht geven, een tekst erbij als mantra dienen. Bovenstaand plaatje knipte ik ook uit een tijdschrift, de tekst plakte ik er zelf bij. Voor als ik het eens vergeet en het gaat even niet vanzelf... deze vrouw weet er wel raad mee en... dat kan ik ook, weet ik nu! Durf! Go for it!

maandag 17 juni 2013

omdenken met een luchtje

Dit weekend verfden we het hek van de Buurtbongerd. Vanochtend fiets ik met m'n boodschapjes langs de boomgaard. Ik voel even aan het hek, het is droog! Het bordje 'nat' kan er dus af. Ik app met manlief die onderweg is naar zijn werk 'wat is het mooi he?'  Allebei hadden we de geur van hooi geroken, hij onderweg naar de trein 's ochtends en ik terwijl ik daar sta. Ik haal het bordje 'NAT' van het hek, doe een stap naar achteren en... sta niet met één maar met twee schoenen in de hondenpoep. Aaargh! In mijn volgende appje staat 'wel jammer van die hondenpoep :-('

detail uit een tekening van jongste...
En dan krijg ik het volgende legendarische appje van hem terug (hij krijgt het omdenken ook al goed onder de knie ;-)

Denk aan hoe vaak je er níét in bent gaan staan...!

Hoe absurd het zinnetje ook is, en de bedoeling is er natuurlijk vooral ééntje met een knipoog, hij heeft wel het resultaat wat bij omdenken hoort; ik moet lachen en dat is leuker dan ergeren ;-)

Niet veel verderop zie ik dit blaadje.
Zo, dat voelt beter!


zondag 16 juni 2013

vaderdaghartjes

Vaderdag... ontbijt op bed! Papa schrikt even; mayo en ketchup erbij? Nee, natuurlijk niet joh. Dat is boter en aardbeienjam ;-)


en een hartje in de kaas...



zaterdag 15 juni 2013

mekkeren is makkelijk

Worden we hier uitgenodigd om te komen zeuren en klagen? Daar wil ik meer van weten. Als ik een foto maak zie ik de onderstaande tekst. Ooooh, gelukkig, zeuren en klagen mag bij het theaterbedrijf, lekker voor op het podium (en ook alleen daar wat mij betreft ;-)


Want als ik iéts vervelend vind dan is dat wel zeuren en klagen. In ons kleinste kamertje hangt de tekst 'mekkeren is makkelijk'. Het ergens niet mee eens zijn dat is niet zo moeilijk. Er een oplossing voor bedenken; dát is de uitdaging! 


vrijdag 14 juni 2013

een blij rijtje

Op ons vaste paadje naar school is iets heel gezelligs aan de hand!  Ik denk dat de kleine kaboutertjes die in die tuin staan een feestje hebben gevierd; ze hebben allemaal steentjes beschilderd en die steentjes liggen nu  in een rijtje tussen hun tuin en de stoep...


En wat is het dan handig om altijd een voorraadje hartensteentjes in mijn tas te hebben. Ik kan het niet laten ;-)



woensdag 12 juni 2013

delen is vermenigvuldigen

Een aantal jaren terug startte ik, met 2 andere Zutphense vrouwen 'Pluk de Stad, Zutphen op je bord'. We wilden in kaart brengen wat er in onze eigen stad te plukken en rapen is op openbare grond. Pluk de Stad is een initiatief wat begon in Utrecht en wij sloten aan. We mochten gebruik maken van de site die al bestond; plukdestad.nl, en dat hebben we gedaan! 


We stonden op markten en lieten mensen proeven en zien wat er te oogsten is in onze stad en hoe dat smaakt! We ontmoetten veel mensen die we vaak op een idee brachten. Na het registreren van al het oogstbaars gingen we ieder ons weegs, Pluk de Stad Zutphen rust even uit maar alle drie hebben we zelf iets moois uitgewerkt; het Bongerdspad, (de oude stadsboomgaard)  is in oude staat teruggebracht, een laan met kersenbomen is aangeplant en naast mijn huis verrees een buurtboomgaard!

Als stadsplukker zijn mijn ogen natuurlijk steeds aan het zoeken; mijn fietstochtje door de stad leidde gisteren langs een aantal oogstplaatsen op openbare grond. Ik was nieuwsgierig hoe het gaat met de stoofperen en met de perzikboom! Ben je nieuwsgierig waar deze bomen in Zutphen te vinden zijn? Een goede reden om de site van plukdestad eens te bezoeken ;-) En als je daar dan toch bent... voer dan gelijk de oogstplaatsen die jij weet even in ;-) Het is een googlemaps kaart, heel Nederland staat erop!

perziken, nog heel klein

stoofperen

Gisteren was ik in een winkel en raakte aan de praat met de winkelier, allemaal onderwerpen om kippenvel van te krijgen, dingen die niet goed gaan in de stad, die eng zijn of gevaarlijk. We kwamen tot de conclusie dat het uitzonderingen zijn maar dat ze zo groot worden omdat ze zoveel impact hebben. Bij het weggaan besloot ik hem iets te laten zien waar ik helemaal blij van ben, de foto's die je hierboven ziet. Ik vertelde hem, een echte Zutphenaar, waar ik deze bomen had gefotografeerd, hij was stomverbaasd en toen kwam er iets prachtigs op gang! Hij vertelde me de plaatsen waar je tamme kastanjes, hazelnoten, appels en peren kan plukken. Er waren plaatsen bij die ik nog niet wist... gewéldig! Bij het verlaten van de winkel had de schrik plaatsgemaakt voor iets leuks. Iets wat verdrietig maakt had plaatsgemaakt voor iets wat blij maakt en dat was een bewuste keuze.

Vandaag zag ik gebeuren wat een mooie wetmatigheid is;

Delen is vermenigvuldigen

Door te vertellen waar je kunt oogsten vertellen anderen waar zij oogsten; door gul te zijn wordt een ander dat ook. Sinds ik vertel waar ik oogst weet ik zóveel meer oogstplaatsen dat de oogst steeds overvloediger wordt. En wat betreft die perzik? Misschien zijn anderen me voor... maar dan ga ik omdenken; als er blijkbaar zoveel behoefte is aan het oogsten van fruit dan ga ik me hard maken voor meer fruit in de stad! Werk aan de winkel!