Wat ik eigenlijk nooit doe is een eind lopen, zomaar voor het lopen. Eigenlijk zorg ik altijd voor een opdracht, vaak iets wat afgestreept moet worden van mijn to-do lijst. Vandaag loop ik een beetje met m'n ziel onder de arm. Ik besluit iets te ondernemen. De ziel onder mijn arm verander ik in 'bambi in mijn jaszak', schoenen aan, fototoestel mee en lopen maar. En dat... is heerlijk! Geen reden, geen haast, om me heen kijken en de verstilde wereld tot me door laten dringen. Bambi poseert gewillig zoals je ziet...
Maar al snel vergeet ik Bambi, ik loop langs een paar prachtige knotwilgen, daarvan staan er nogal wat in onze buurt. Nu er, door de sneeuw, toch geen paadje te zien is dwaal ik ook makkelijk van 'het paadje' af. Ik loop rond de bomen en zie hoe bijzonder ze zijn. Sommige zijn al ernstig aan het vervallen maar dat mag met knotwilgen, de vervangers staan er al naast geplant. Mochten de reuzen omvallen dan zijn ongemerkt de vervangers alweer een lekker eind gegroeid. Ik vind het heel bijzonder... nog geen 100 meter van mijn huis en voor het eerst bekijk ik deze bomen eens echt.
En zo hebben bomen ons wel vaker dingen te vertellen. Ik maak deze foto's van hartjes en besluit vaker 'zonder reden' een eind te gaan lopen. Het is maar wat je 'zonder reden' noemt. Vandaag ontdek ik dat dit soort lopen wel zeker een reden kan hebben... dat wat je zo normaal vindt is namelijk heel bijzonder! Het bracht rust en... dit blogje ;-)
3 opmerkingen:
Jij hebt neus voor mooie dingen... leuk!!
Je hebt volkomen gelijk, als je echt kijkt is er altijd wel iets moois.
De wereld is mooi....er gebeuren vaak nare dingen in het leven. Maar de schoonheid van de natuur zal altijd blijven. Je moet het alleen willen zien...en dat doe jij gelukkig! ik voeg je toe aan mijn bloglijstje kan ik lekker bij je blijven lezen!!
Een reactie posten