verschillend én gelijk

Al twee jaren rond Kerst wordt op de school van de kinderen 's avonds gedineerd. Iedereen neemt iets mee van thuis en dat wordt gezellig met elkaar opgegeten. Daar maakt zoon kennis met 'Turkse pizza', gemaakt door de moeder van zijn klasgenoot/vriend. Regelmatig eet zoon zijn lunch bij die vriend thuis en elke keer weer is hij onder de indruk. De sfeer in dat Turkse gezin is voor hem heel bijzonder. Hij voelt zich er welkom en geniet van de heerlijke dingen die  moeder van vriend op tafel zet.

Op het schoolplein maak ik geregeld een praatje met moeder van vriend en dan op een dag trek ik de stoute schoenen aan. Ik vraag haar; 'zou je mij willen leren hoe je Turkse pizza moet maken?' 'Natuurlijk!' is haar antwoord en we spreken af dat ik haar een ochtend ga helpen. In de tussentijd proeft zoon nog van ander lekkers en regelt alvast bij moeder van vriendje dat ze me ook dát gaat leren ;-)

Om half 10 vanochtend bel ik aan. Een warm welkom in een andere cultuur, wat bijzónder! We gaan gelijk aan de slag zodat het deeg kan rijzen terwijl we samen thee drinken. We maken gehaktbroodjes en daarna de beroemde pizza's. En terwijl heerlijke geuren het huis vullen praten we over van alles en nog wat. En... misschien vind ik dat laatste nog wel het állerleukst ;-)

Want hoe verschillend onze culturen en achtergronden dan ook mogen zijn, vrouw zijn we allebei en eten is voor ons beide een vertrouwd onderwerp.

Vlak voordat ik de kinderen weer van school ga halen zijn een aantal pizza's en een aantal broodjes klaar. We nemen afscheid en spreken af dat we nog eens samen gaan bakken. Thuis is zoon aangenaam verrast. Naast een Turkse lunch is er genoeg om ook nog morgen mee te nemen naar school.

Ik heb een heel bijzondere ochtend gehad en ben blij met m'n stoute schoenen van een tijdje geleden ;-)